Ο κρόκος ή αλλιώς ζαφορά και σαφράν ανήκει στην οικογένεια ιριδοειδή και το μπαχαρικό που παράγει είναι από τα πιο ακριβά στον κόσμο.
Ο κρόκος είναι η φυσική μετάλλαξη που έγινε πριν από πολλά χρόνια σε περιοχές της Περσίας και της λεκάνης της Μεσογείου.
Η ιστορία του κρόκου ξεκινάει από την ανατολή όπου αναφορές του κρόκου γίνονται στην Μικρά Ασία και την Αίγυπτο πού η βασίλισσα Κλεοπάτρα και άλλοι Φαραώ το χρησιμοποιούσαν ώς αρωματική και σαγηνευτική ουσία.
Η ανάπτυξη του κρόκου Κοζάνης θέλει ακραίες καιρικές συνθήκες με ξηρό και ζεστό κλίμα τους θερινούς μήνες, και κρύο το χειμώνα.
Το έδαφος πρέπει να έχει καλή αποστράγγιση για μην υπάρχει σήψη των βολβών.
Η προετοιμασία για τη φύτευση του κρόκου γίνεται με βαθύ σκάψιμο, σβαρνισμα και προσθήκη οργανικού λιπάσματος,όπως και φώσφορος, και κάλιο.
Η φύτευση γίνεται με βολβούς που φυτεύονται σε βάθος περίπου 15 εκατοστών.
Τα αυλάκια που θα φυτέψουμε τους βολβούς απέχουν μεταξύ τους 50 εκατοστά,και η σπορά πραγματοποιείται από το Μάιο έως τον Ιούλιο.
Τα ζιζάνια αφαιρούνται με το χέρι, και αν ξανά παρουσιαστούν ένα μήνα μετά τη σπορά κάνουμε επιφανειακό σκάλισμα που δεν θα ξεπεράσει σε βάθος τα 10 εκατοστά.
Η άρδευση του κρόκου είναι περιορισμένη, και ως συνήθως η καλλιέργεια του γίνεται ξηρική.
Η λίπανση γίνεται με μείγμα φωσφόρου, άζωτο και κάλιο.
Οι μυκητολογικές ασθένειες που μπορεί να προσβάλουν την καλλιέργεια του κρόκου είναι το φουζάριο,ριζοκτονια, καθώς και κάποια ακάρεα.
Η πιο δύσκολη διαδικασία είναι αυτή της συγκομιδής, αφού ένας εργάτης σύμφωνα με εκτιμήσεις καταφέρνει να συλλέξει μεταξύ 10- 16 κιλά ανθέων τη μέρα.
Η μέση στρεμματική απόδοση είναι περίπου 400-900 γραμμάρια στίγματα,και η Ελλάδα κατέχει την 4η θέση παγκοσμίως στην παραγωγή κρόκου μετά το Ιράν, Ισπανία και Ινδία.
Φώτης Κονδύλης
